“ಮಳೆಯಲ್ಲೊಂದು ಪ್ರೀತಿ”
ಮಳೆಯ ಜುಳುಜುಳು ಹನಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಹಳ್ಳಿಯ ರಾತ್ರಿ. ನೆನೆದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ಅಲುಗಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ರವಿ, ಹಳ್ಳಿಯ ಸರಳ ಹುಡುಗ. ಆತನು ದಿನವಿಡೀ ಹಗಲು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ರಾತ್ರಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದ. ಪ್ರೀತಿಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮೌನಿಯಾಗಿದ್ದ ಆತ ತನ್ನ ಹೃದಯದೊಳಗೆ ಬೇರೂರಿದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಲು ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಭಾವನೆಗಳು ಒಂದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಡನೆ ಸಂಬಂಧಿತವಾಗಿದ್ದವು—ಅವಳು ಮನು.
ಮನು, ಹಳ್ಳಿಯ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಚೆಲುವೆ. ತಂಗಾಳಿಯಂತೆ ಹಾಸುವ ಅವಳ ನಗು, ಚಂದ್ರನ ಕಿರಣಗಳಂತೆ ಅವಳ ಸಿರಿಬೆಳಕಿನ ಮುಖ, ಎಲ್ಲವೂ ರವಿಯ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಆಸೆಗಳ ಕುಂಟುಮಳಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವರು ದಿನವೂ ನೇರವಾಗಿ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಮನದೊಳಗಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವಾಚ್ಯವಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಇಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಒಂದು ದಿನ, ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಜಾತ್ರೆಯು ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಜಾತ್ರೆಯ ಸಡಗರದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಮಣ್ಣಿನ ಸುವಾಸನೆ, ನೃತ್ಯ, ಹಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದರು. ರವಿ, ತನ್ನ ಹೃದಯದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಆದರೆ ಹೇಗೋ ಹೆಸರಿಸುವ ಧೈರ್ಯವಿಲ್ಲದೇ ಹೋದ. ಸಂಜೆ ಮುಸಳಮಳೆ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಶುರುವಾಯ್ತು. ಜನ ಹಗ್ಗನೆ ಮನೆಗೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಮನು ಮತ್ತು ರವಿ ಜಾತ್ರೆಯ ಕೊನೆಯ ತಿರುಗಾಟದ ಕಡೆ ನಿಂತು ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಮಳೆಹನಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮನು ಮಳೆಯನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಕ್ಷಣವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ರವಿ, ತಾನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದುದೇ ಆಕೆಯ ನಿರಾಳತೆ ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡ. ಆಗಲೇ ಅವನು ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ತೂಕ ಕಳೆಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಮಳೆಯ ಸದ್ದಿನ ನಡುವೆ, ಗಂಭೀರ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ, “ಮನು, ನಿನಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಮಾತು ಹೇಳಬೇಕು,” ಎಂದ.
ಮನು, ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ತಿರುಗಿ ಅವನ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡಲು ಶುರುಮಾಡಿದಳು. “ನಾನು ಈ ಹಿಂದೆಂದೂ ಹೇಳಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ,” ಎಂದು ಅವನು ಹೇಳಿದ. ಅವನ ಮಾತುಗಳು ಮನ್ನಿಸದಂತೆ ಅಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡವು. ಮನು ಆ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತ, “ನಾನೂ,” ಅಂದಳು. ರವಿ, ಅವಳ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಸಕ್ಕರೆ ಹಾಕಿದಂತಾಯಿತು.
ಮಳೆ ಆವಶ್ಯಕತೆ ಎಂದು, ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯೂ ಮಣ್ಣಿನಂತೆಯೇ ಹೊಸ ಚಿಗುರು ಬೀಳಲು ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಮನು ಮತ್ತು ರವಿ, ಇಬ್ಬರ ಪ್ರೀತಿ ಈ ಜಾತ್ರೆಯ ದಿನದ ಮಳೆಯಂತೆ ಶುರುವಾಗಿ, ನಿತ್ಯ ವೃದ್ಧಿಸುವ ಹೂವುಗಳಂತೆ ಅರಳಲು ತೊಡಗಿತು.
ಆ ಸಂಜೆಯ ಮಳೆಯ ಹನಿ, ಅವರಿಬ್ಬರ ಮನದ ಪ್ರೀತಿಯ ಅನುಭೂತಿಯಂತಿತ್ತು, ಬೆರೆ
Maretu ಹೋಗಿತ್ತು.
ಮಳೆಯ ಜುಳುಜುಳು ಹನಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಜೆ, ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ, ಆಕಾಶ ಒಂದು ದೀನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಸೂರಜ್, ಆ ಹಳ್ಳಿಯ ರೈತ ಕಂದನ ಮಗ, ತನ್ನ ಪೋಷಕರನ್ನ ಗುಲಾಬಿಯ ಹೂವಿನ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಕಂದನ ಮಗ ಸೂರಜ್ ಸುಮ್ಮನೆ, ಮಡಿವಂತನಾದರೂ, ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದ. ಹಳ್ಳಿಯ ನೋಟಗಳು, ಹೂಗಳ ಘಮ, ಪಕ್ಕದ ಹಳ್ಳಿಯ ನದಿಯ ಸದ್ದುಗಳು ಅವನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂದು ರೋಮಾಂಚನವನ್ನು ಕೊಟ್ಟುಹೋಯಿತು.
ಒಂದು ದಿನ, ಹಳ್ಳಿಯ ಜಾತ್ರೆಯ ದಿನ, ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅನೇಕ ಜನಸಮೂಹದ ಮಧ್ಯೆ ಓಡಾಡುವಾಗ, ಸೀರೆಯ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಆಕೆಯ ಮೇಲೆ ತಲೆಯೆತ್ತಿದವು. ಅವಳು ರೂಪದೇವಿ, ಸ್ವಚ್ಛವಾದ ನಗು, ಮೋಡದಂತೆ ಬಿಳಿ ಚರ್ಮ, ಮತ್ತು ತಕ್ಷಣವೇ ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಅಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಅವಳ ಹೆಸರು ರಾಧಿಕಾ, ಹಳ್ಳಿಯ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಕೆಯ ಸೊಬಗು ಮತ್ತು ನಿರಾಳತೆಯು ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪೂರ್ತಿ ಉಳಿಯಿತು.
ಅವರು ಇಬ್ಬರು ಪರಸ್ಪರ ಗಮನಿಸದೆ ಒಮ್ಮೆ, ಎರಡನೆಯ ಸಲ ಸಂಧಿಸಿದರು. ಸಂವೇದನೆಗಳು ಪ್ರೀತಿಯ ರೂಪವನ್ನು ತಳೆದವು. ಸೂರಜ್ ತನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನು ಹೇಳಲು ಧೈರ್ಯ ಮಾಡದೇ ಇದ್ದರೂ, ರಾಧಿಕಾ ಅವನ ಮೌನದ ಹಿಂದೆ ಅದ್ಭುತವಾದ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನೋಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದಳು.
ಹೀಗೆಯೇ, ಸೂರಜ್ ತನ್ನ ಕನಸುಗಳು ಮತ್ತು ಭಯಗಳ ನಡುವೆ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ. ಒಂದು ದಿನ, ಮಳೆಯ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಅವನು ನದಿಯ ಬಳಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ, ರಾಧಿಕಾ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಅವನಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಯಿತು. “ನೀನು ಏನನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೀಯೋ, ಅದು ನಿನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲೇ ಇದೆ,” ಎಂದಳು. ಆ ಕ್ಷಣ, ಆಳವಾದ ಭಾವನೆಗಳು ಮೂರ್ತ ರೂಪ ಪಡೆದುಕೊಂಡವು.
ಮಳೆ ನಿಂತಾಗ, ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಪ್ರೀತಿ
ಅರಳಿತು…
Contact email [email protected]